|
Ai tanta xente,
a veiriña miña,
mais eu síntome,
¡tan soliña!
Daría canto teño,
si algo tivera,
por estar contigo,
miña nai queridiña.
Aquí cheguei,
onde as herbas
non teñen vida,
e a min naiciña,
non esquencen,
as nosas da curtiña.
Canto daria eu oxe,
miña nai,
miña naiciña,
por ver a tua cara,
sin bágoas,
sin peniñas.
Ahí quedaches mirando,
tan triste e soliña,
que non hai veciño
que che valla,
cando marchou a filla.
Con tal sentimento,
e tanta desdicha,
e eu sin poder
facer nada,
por aliviar a peniña.
Asi foi sempre,
a tua larga vida,
sofrindo por todos,
os teus fillos,
lonxe, moi lonxe,
da querida Galicia.
(idioma natal:galego)
|
